Беларускія прыказкі

Беларускія прыказкі — прыказкі беларусаў, размешчаныя ніжэй у алфавітным парадку.

Прыказкі

Абое — рабое.

Ад цяплосці не баляць косці.

Адзін чорт маляваў.

Бачыць вока, але ляжыць высока.

Бачыць карова, што на павецi салома.

Бог не цяля, бачыць круцяля.

Будзем вучыцца, пакуль смерць лучыцца.

Вольнаму воля, шалёнаму поле.

Вырас пад неба, а дурань як трэба.

Гавораць, гамоняць, ды не ведаюць, дзе звоняць.

Дзе нянек многа, там дзiця бязнога.

Дзе прапала кароўка, там няхай i вяроўка.

Дзе п'юць, там i льюць.

Дурны законаў не чытае, ды свае мае.

З агню ды ў прысак.

З маскалём дружы, а камень за пазухай дзяржы.

Загляне сонца i ў наша ваконца.

Знай каток свой куток.

Каб свiнні poгi — нiкому б не было дарогi.

Калi Бог не папусцiць, свiння не ўкусiць.

	Калi захочаш сабаку выцяць, то кiй знойдзеш.
	— Вячаслаў Адамчык, Чужая бацькаўшчына

Калi ўлез у дугу — не кажы «не магу».

Маладосць — усё дурносць.

На Бога спадзявайся, але й сам старайся.

На вуснах — мёд, а на сэрцы — лёд.

Ні адказу, ні прыказу.

Ні зняты, ні павешаны.

Нічога не знаю — мая хата з краю.

Пад чорным лесам спаткаўся чорт з бесам.

Пакуль жаніцца — загаіцца.

Памалу едучы, далей будзеш.

Паспех — людзям на смех.

Праўду казаць — ворага нажываць.

Пень гарэў, а чорт нoгі пагрэў, іскра пала і радня стала.

Пераначуем — болей пачуем.

Першы блiн сабаку.

П'янаму i козы ў золаце.

Рабі пільна — і тут будзе Вільня.

Тая зязюля, але не так кукуе.

У страху вочы па яблыку.

Усе чэрцi адной шэрсцi.

Усякi гад на свой лад.

Цiхая свiння глыбака рые.

Цюк — дзяцюк!

Чорт на паганага напаў.

Чужым розумам жыве.

Што галава, то розум.

Што душа мае, тым i прыймае.

Што па тэй чэсцi, калi няма чаго есцi.

Як баба да дзеда, так i дзед да бабы.