Сяргей Васілевіч Бесараб

Сяргей Васілевіч Бесараб

Нараджэнне

25 ліпеня 1984 Навагрудак

Грамадзянства

Беларусь

Род дзейнасці

хімік, навуковы журналіст, радыёаматар, вынаходнік

Сяргей Васілевіч Бесараб (нар. 25 ліпеня 1984 года, Навагрудак) — беларускі хімік, вынаходнік, папулярызатар навукі

Цытаты

Зараз мы зачынены, абсалютна зачынены ў межах нашай планеты. Чалавецтву цесна ў межах Зямлі і вы бачыце, да чаго гэта прыводзіць, знішчэнне, войны за рэсурсы. Мы дасягнулі эвалюцыйнай мяжы. І цяпер, калі мы не выйдзем да зорак, то нам канец, цывілізацыі - канец. Шлях да зорак - гэта адзіны магчымы шлях выратавання. . — Пра місію StarshipFlight5 и зварот ракеты SuperHeavyBooster

Cачыць за асваеннем космасу трэба таму што гэта будучыня, гэта Заўтра. Гэта матывуе жыць. Бо калі глядзець сучасныя навіны з Беларусі, то падаецца, што канец света ўжо наступіў. У той жа час, калі глядзіш на тое, як развіваюцца тэхналогіі ў ЗША, то есць адчуванне, што дастаткова толькі працягнуць руку і вось ужо ты апынуўся на старонках кнігі з навуковай фантастыкай — Пра місію StarshipFlight5 и зварот ракеты SuperHeavyBooster

Нацыянальная ідэя беларусаў - гэта радыяцыйная гігіена з дзяцінства .

У беларускага рэжыма адметнасць - гэта поўная адсутнасць якой бы то ні было эстэтыкі. Антыэстэтыка - гэта яго (рэжыму) адметнасць

Не магу бачыць яе вочы. У іх згвалтаваная Беларусь. — Пра Дар’ю Чульцову

Беларускі экстрэмізм — не анамалія, а хутчэй этнагеаграфічная адметнасць. — Пра спіс беларусаў, датычных да экстрэмісцкай дзейнасці

Мы павінны разбураць творачы. — Пра рэфармаванне беларускай навукі

Асноўным артыкулам дахода Беларусі будзе экспарт тэхналогій. Будзе другі Сінгапур, ці Швейцарыя. Ужо можа і было б, калі б мы не памыліліся. — Пра свае бачанне будучыні Беларусі

Кожны вучоны нясе адказнасць за свае распрацоўкі. Мараль. Вышэйшы маральны закон — ён павінен у навуцы быць на першым месцы, нават над навукай. Не бывае навукоўцаў без сумлення.

У 21 стагоддзі тактычная ядзерная зброя гэта зброя тэрору і запалохвання, гэта хутчэй палітычны, а не вайсковы інструмент.

Я, як навуковец, радыяцыйны хімік, я да рацыяцыі адношуся з вялікай павагай. Гэта ўнікальны інструмент у шматлікіх прыкладаннях, кшталту медыцыны, ці космаса, энергетыкі. Яе няма чым замяніць. Радыяцыя патрабуе павагі, але ўсе мае рацыяцыйныя артыкулы, усе мае выказванні наконт радыяцыі, іх асноўная мэта ў тым, каб гэта моц была толькі ў руках тых, хто яе любіць і глыбока ў ёй разбіраецца, разумее гэтую тэму. Таму што з дапамогай радыяцыі на самой справе можна рабіць неверагодныя рэчы. І я хачу, мая мара, каб радыяцыя была толькі ў руках адмыслоўцаў, не палітыкаў, ці нейкіх дзікуноў, а толькі адмыслоўцаў і тых, хто яе любіць.

	Мая галоўная мэта — каб радыяцыя была толькі ў руках тых, хто яе любіць і добра разумее, няма нічога горш за дзікуна з радыяцыяй.
	Моя головна мета — щоб радіація була зосереджена в руках тих, хто її любить та добре на ній знається. Нема нічого гіршого за дикуна з радіацією.

Як казаў Уладзімір Караткевіч: «Рабі нечаканае, рабі, як не бывае, рабі, як не робіць ніхто, — і тады пераможаш». У пэўнай ступені Лукашэнка жывое пацвярджэнне гэтай мудрасці. Адзінае, супраць чаго не можа супрацьстаяць непрадказальнасць, — гэта непрадказальнасць і творчасць у адказ.

Ёсць такая цікавая формула: інтэлектуальны ўзровень натоўпу роўны інтэлектуальнаму ўзроўню самага дурнога яго прадстаўніка, падзеленаму на колькасць удзельнікаў. З гэтага вынікае, што ўсе рэпрэсіўныя рэжымы імкнуцца знішчыць навуковыя і інтэлектуальныя эліты і адукацыю. У выніку сістэма кіравання краінай поўнасцю аказваецца ў руках найменш кваліфікаваных ці найменш сумленных грамадзян.

На навукоўцаў тэхнічных спецыялізацый уплывае глабалізацыя. Чым большы ўзровень тэхналагічнасці даследаванняў, тым больш ім трэба ўзаемадзейнічаць з адмыслоўцамі розных краін. Самі таго не хочучы, яны становяцца грамадзянамі свету. Нацыянальная ідэнтычнасць адыходзіць на другі план. Калі сабе не рабіць заўваг, не берагчы сваю беларускасць, то рызыкуеш размыцца па свеце.

Навукоўцы — людзі спецыфічныя, у нечым боскія людзі. Яны жывуць у сваім ідэалістычным свеце. Здрада краіны разбурае гэты свет, жыццё, якое навуковец выбудоўваў ад ВНУ і аспірантуры. Не ведаю, чым можна залагодзіць, кампенсаваць разбураны свет. Не магу сабе ўявіць, якой мусіць быць у навукоўца ўнутраная ўпартасць, вера ў іншую будучыню Беларусі, каб застацца і працягнуць працу.

Я лічу сябе творчым навукоўцам, а любы творчы чалавек ён пазнае іншага творчага чалавека. Алесь Пушкін быў незвычайным творчым чалавекам. Як кажуць боская іскра. У нас было нейкае такое паразуменне ад сэрца да сэрца, з ім было проста. Я заўсёды казаў, што Алесь Пушкін гэта такі боскі чалавек, незвычайны, светлы. Такіх людзей патрэбна абараняць. Я дакладна разумеў, што калі ты мацней, ты павінен абараняць такіх людзей. — Пра Алеся Пушкіна

Беларусаў занадта шмат. Калі нас стане ў пяць разоў меней — у нас слёзы будуць цячы ужо тады, калі мы праз дарогу убачым іншага беларуса. А пакуль нас занадта шмат і мы можам толькі грызціся паміж сабой.

Не бывае лепшага расізму і горшага расізму. Ёсць проста расізм. Нельга «адной рукой» асуджаць антысемітымізм, а другой прыніжальна адгукацца пра іншы народ.

Если в западной науке для меня довольно очевидный тренд, что руководитель подразделения — это визионер, человек, способный оценивать долгосрочные перспективы своих разработок, в том числе этические, то в Беларуси, в противоположность этому, руководящие посты занимают люди, у которых визионерство, предвидение составляет даже не ноль, а отрицательное число.

Але як не пісаць пра таго ж Міколу Дзядка, які быў маім чытачом і падпісчыкам? Як не пісаць пра таго ж Сцёпу Латыпава, з якім нас нечакана звязаў лёс? Як не пісаць пра фізіка-оптыка Ягора Лебядка, з якім мы часта — як аналітык з аналітыкам — абмяркоўвалі нейкія падзеі ці прагнозы? Як не пісаць пра разумную і далікатную Аксану Зарэцкую? Я, канечне, не магу ахапіць усе тысячы і дзесяткі палітзняволеных Беларусі, але не даваць знікнуць у інфармацыйным віры тым, з кім я быў асабіста знаёмы, я магу дакладна. — Пра знаёмых палітвязняў

У сучасным інфармацыйным асяродку калі ты маўчыш, то гэта толькі дадатковая падстава злачынцу скрасці твой голас і сказаць за цябе тое, што патрэбна яму.

Наука и технологии — это то, что обеспечивает стране, нации хоть какое-то место на планете. Не дает скатиться до полноценного уровня страны третьего мира. Фактически наука — это символ. То, что отделяет мир с айфонами, нейросетями и роботами от мира набедренных повязок, повальных эпидемий и межплеменных войн.

Ученый заканчивается там же, где заканчивается его личное достоинство.

Белорусская академическая наука давным-давно превратилась в средневековую церковь, со всеми присущими оной атрибутами: догматизмом, мракобесием, иерархией и нетерпимостью. Система, консервативность и инертность мышления в которой возведены в культ.

Безусловно, львиная доля вины в этой трагедии (а это именно трагедия, учитывая, что современный мир формируют технологии) лежит на всех нас. Общество виновато — потому что не формирует запроса на науку. Ученые — потому что не занимаются продвижением своих работ. Сотрудники институтов — потому что позволяют недостойным управлять собой. Виноваты все. Но что с этим делать теперь, увы, неясно. А вот плоды пожинать придется — да и мы это уже делаем. Хотя бы с точки зрения количества мракобесия, которое каждый день выплескивается на экраны и в ленты социальных сетей. Антиваксеры, лжеученые и официальные мракобесы, плоская земля, фуфломицины и рептилоиды. Этому нет конца. И это та вершина айсберга, которая видна невооруженным глазом.

Беларусам увесь час трэба думаць, які пасыл яны нясуць з сабой. Яны павінны зразумець, якія сэнсы хочацца несці свету, гэта вельмі важліва. Гаротнасць, тое што беларусы згвалтаваны народ, згвалтаваны злачыннай уладай, гэта не той пасыл пра які ў доўгатэрміновай перспектыве хочацца гаварыць увесь час. Гаварыць увесь час трэба пра нешта добрае і светлае, тое, што рухае нашу цывілізацыю наперад. Гэтыя сэнсы патрэбна шукаць усім беларусам, у першую чаргу для саміх сябе..

Што ж да прыродных рэсурсаў і сыравіны — на шчасце (а мо, для кагосьці на гора), іх размеркаванне прывязана толькі да фізічных законаў Сусвету, а не да трызнення чалавека з адукацыяй гісторыка.

Cамая страшная зброя — інфармацыйная. І сёння мы таксама назіраем вайну наратываў, калі важней не ў каго якая зброя, а што ў галаве ў чалавека, які кіруе гэтай зброяй..

Як казаў выбітны фізік, нобелеўскі лаўрэат Фейнман, «адрознівайце веды аб назвах з’яў ад ведаў аб саміх з’явах». Гэта пра сучасную беларускую навуковую вертыкаль, ды і агулам беларускіх папулістаў.

У беларускім урадзе, у так званых «элітах» не было і няма тэхнакратаў (ды што казаць пра эліты, калі ў Акадэміі навук размяркоўваюць доступ да інтэрнэту!). Але яны былі сярод расейскіх эліт. І гэта не самы прыемны званочак. Мне, як беларусу, тое вельмі непрыемна прызнаваць, але мы ніколі не былі тэхналагічнай нацыяй, як швейцарцы, якія ў навуку вераць больш, чым у бога. У расейцаў гэтай веры значна болей, чым у беларусаў, асабліва зараз, калі нават многія тэхна- ды і проста блогеры стымулююць гэтую цікавасць і веру ў сваю імперскую тэхналагічную моц.

У лукашэнкаўскіх «элітаў» бракуе творчасці і фантазіі — яны нават свае дакументы складаюць такой мовай, як чалавек жывы не можа пісаць. І сапраўдных злых геніяў з іх не атрымаецца — як, безумоўна, і добрых..

За почти три десятка лет беларусская наука так и не стала независимой, не выработала своего видения пути развития. Вместо этого были полностью сохранены, даже законсервированы все бюрократические концепции, существовавшие еще со времен Советского Союза (и в Советском союзе же уместные, в противоположность потребностям небольшой страны).

Не требуется быть семи пядей во лбу, чтобы прочитать протокол поручений председателя Президиума НАН Беларуси и понять, что структура деградировала до крайне низкого уровня. Многие научные сотрудники из других стран, которые читали этот протокол поручений попросту не могли поверить в его реальность, в то, что его составители находятся в адекватном психическом состоянии. Для меня, как для человека жизнь которого более 10 лет была связана с Академией наук Беларуси - это просто душераздирающее зрелище.