Леанард Коэн
| Леанард Коэн | |
| |
| Нараджэнне | |
| 21 верасня 1934 Манрэаль, Канада | |
| Смерць | |
| 7 лістапада 2016 Лос-Анджэлес, ЗША | |
Леанард Коэн (21 верасня 1934, Манрэаль, Канада — 7 лістапада 2016, Лос-Анджэлес, ЗША) — канадскі спявак і аўтар песен.
Выказванні Леанарда Коэна
[правіць]Каб усе цябе палюбілі, трэба адно — апублікаваць свае страхі. Уся махіна мастацтва — разлічаная дэманстрацыя пакутаў.[1] |
Усе самыя добрыя творы на зямлі створаны з-за адсутнасці кахання.[1] |
Індзейцы лічылі, што людзі захворваюць ад няздзейсненых жаданняў.[1] |
Я ніколі не абмяркоўваю сваіх жанчын і сваіх краўцоў.[1] |
Жанчына глядзіць на сваё цела з трывогай — так, быццам цела — гэта яе ненадзейны саюзнік у бітве за каханне.[1] |
Я не лічу сябе песімістам. Песіміст, я мяркую, гэта той, хто чакае, што вось-вось пойдзе дождж. А я і так адчуваю сябе вымаклым да ніткі.[1] |
Я заўсёды лічыў сябе другарадным аўтарам. Мая «парафія» вельмі малая, але я спрабую даследаваць яе з усёй дбайнасцю.[1] |
Я ніколі не лічыў сябе паэтам, калі казаць праўду. Я заўсёды лічыў, што паэзія — гэта прысуд, які іншыя людзі выносяць асабліваму віду складальніцтва. Таму называць сябе паэтам — даволі небяспечная рэч. Пакіньце гэта вызначэнне другім; толькі яны і могуць ім карыстацца.[1] |
Калі б я ведаў, адкуль прыходзяць добрыя песні, я б імкнуўся бываць там значна часцей.[1] |
Я ніколі не любіў з’яўляцца на людзях, і я па-сапраўднаму шаную той момант, калі зачыняю за сабой дзверы гатэля, у якім жыву.[1] |
Я не хачу ствараць нешта для таго, каб мне плацілі. Я хачу, каб мне плацілі за тое, што я нешта ствараю.[1] |
Я п’ю перад кожным канцэртам. Гэта прафесійнае. А вось пасля канцэрта піць няма чаго.[1] |
Калі я кінуў паліць, я страціў магчымасць браць некаторыя ноты ў сярэднім рэгістры. Але затое я навучыўся браць некаторыя ноты ў верхнім. Так што цяпер я не магу спяваць асабліва нізка, затое высока — без праблем.[1] |
Шасцідзясятыя сталі для мяне кропкай незвароту. Я жыў у гатэлі «Чэлсі», і гэта было тое месца, дзе бульбяныя чыпсы на вечарыне маглі быць вельмі небяспечнымі. Я маю на ўвазе сапраўдную небяспеку — таму што яны цалкам маглі быць прасякнуты кіслатой. Памятаю, неяк я зайшоў у чыйсьці пакой, дзе ішла вечарына, і з’еў некалькі чыпсаў. А потым — праз чатыры дні — усё яшчэ спрабаваў знайсці свой нумар.[1] |
Боб Дылан спытаў мяне, колькі часу спатрэбілася на напісанне «Hallelujah». Я сказаў: «Практычна два гады». Калі я спытаў яго, колькі ў яго сышло часу на «I And I», ён сказаў: «Практычна 15 хвілін»... Самае смешнае ў тым, што я схлусіў. На самой справе на «Hallelujah» спатрэбілася амаль пяць гадоў. Вядома, і ён схлусіў. У яго, напэўна, сышло хвілін дзесяць.[1] |
Нельга вечна баяцца смерці. Таму што некалі яна прыйдзе і забярэ гэты страх разам з тваім жыццём. Да таго ж з узростам у кожнага чалавека пачынаюць паміраць клеткі мозгу, адказныя за страх.[1] |
Я магу даць вам толькі адну параду: не пачынайце вучыць грэчаскую мову.[1] |
Я люблю пасмяяцца, але я думаю, што можна атрымліваць асалоду ад сур’ёзнасці. Усе мы ведаем, што калі ты зачыняеш дзверы і застаешся толькі са сваім сэрцам і сваімі эмоцыямі, становіцца не так ужо і весела.[2] |
