Бамбардзіроўка Мінска

Мінск пасля бамбёжкі

Бамбардзіроўка Мінска — серыя налётаў нямецкай бамбардзіровачнай авіяцыі ў чэрвені 1941 года на сталіцу Беларускай ССР горад Мінск у ходзе Вялікай Айчыннай вайны.

Цытаты

	Вестку пра гэту падзею [пачатак вайны] мы неяк адразу ўспрынялі спакойна. Цяпер разумею: мы, дзеці, проста не ўсведамлялі сэнс гэтага страшнага слова. Не было панікі і ў дарослых. У аўторак 24 чэрвеня бацькі спакойна сабраліся на працу (бацька ў гэты дзень прымаў экзамен). Праўда, бацькі ўзялі нас з братам з сабой. Пакуль ішлі па горадзе, пачалася трывога. Уміг бясхмарнае неба над горадам ператварылася ў равучае пекла. На шчасце, мы паспелі дабегчы да музея, дзе працавала мама, і схавацца ў бамбасховішчы, якое знаходзілася там. Там і перасядзелі гэты страшны дзень, які ўвайшоў у гісторыю як дзень самай вялікай бамбёжкі Мінска.
	Весть об этом событии мы как-то сразу восприняли спокойно. Сейчас понимаю: мы, дети, просто не осознавали смысл этого страшного слова. Не было паники и у взрослых. Во вторник 24 июня родители спокойно собрались на работу (отец в этот день принимал экзамен). Правда, родители взяли нас с братом с собой. Пока шли по городу, началась тревога. Вмиг безоблачное небо над городом превратилось в ревущий ад. К счастью, мы успели добежать до музея, где работала мама, и спрятаться в находившееся там бомбоубежище. Там и пересидели этот страшный день, вошедший в историю как день самой большой бомбежки Минска
	— Вальмен Аладаў

	Ад з'едлівага дыму ў нашай часовай хованцы стала знаходзіцца небяспечна, таму ўсе хто знаходзіўся ў будынку пакінулі яго, а бацькамі было прынята рашэнне прабірацца ў Маскву да сваякоў. Гэта было 25 ліпеня. Разам з усімі работнікамі музея мы выйшлі з будынка і пайшлі па вул. Карла Маркса ў бок Маскоўскай шашы. Далёка на гарызонце праглядалася страшэнная карціна горада ў агні. Мы праходзілі міма падпаленых дамоў — яны былі пазбаўленыя жыцця. Замест вокнаў утварыліся чорныя квадраты, у асобных секцыях яшчэ ўспыхвалі агеньчыкі. Месцамі ў сценах былі бачныя расколіны. Камяні, якімі выбрукаваны вуліцы, былі раскіданыя, як пушнінкі. Паўсюль целы загінулых і ад іх жудасны пах… Насілу мы дабраліся да станцыі Калодзішчы і селі ў нейкі склад. Гэта было 26 чэрвеня, а ўжо 28-га немцы ўвайшлі ў Мінск.
	От едкого дыма в нашем временном укрытии стало находиться опасно, поэтому все кто находился в здании покинули его, а родителями было принято решение пробираться в Москву к родственникам. Это было 25 июля. Вместе со всеми работниками музея мы вышли из здания и тронулись по ул. Карла Маркса в сторону Московского шоссе. Далеко на горизонте просматривалась страшная картина полыхающего города. Мы проходили мимо горящих домов — они были безжизненны. Вместо окон образовались черные квадраты, в отдельных секциях еще вспыхивали огоньки. Местами в стенах виднелись трещины. Камни, которыми вымощены улицы, были раскиданы, как пушинки. Повсюду тела погибших и от них жуткий запах… С трудом мы добрались до станции Колодищи и сели в какой-то состав. Это было 26 июня, а уже 28-го немцы вошли в Минск.
	— Вальмен Аладаў