Забівалі чачэнцаў, сілай хрысьцілі татар,
Роднай мовай казаць не давалі палякам...
І сягоньня ў Расеі ўсё той жа імпэрскі ўгар,
І сягоньня суседзяў бамбіць ўсё няймецца Расеі праклятай!
Праз стагодзьдзі ідзе тых традыцый жуда —
«Іншародцаў» пагромы, «зачысткі», бізуны ды кулі...
І сягоньня ў Расеі ўсё той жа імпэрскі ўгар,
Ды калі ж распадзецца яна, каб свабодней народы ўздыхнулі?!.[1]
— Верш Барыса Стамахіна «Імпэрскі ўгар»
Убивали чеченцев, насильно крестили татар,
На родном языке говорить запрещали полякам...
И сегодня в России все тот же имперский угар,
И сегодня соседей бомбить всё неймется России проклятой!
Сквозь века продолжается этих традиций кошмар —
«Инородцев» погромы, «зачистки», нагайки и пули...
И сегодня в России все тот же имперский угар.
Так когда ж распадется она, чтоб свободней народы вздохнули?!.
Мая глябальная мара — гэта каб усе народы, якія знаходзяцца пад прыгнётам расейскай імпэрыі, з гэтай турмы нарэшце-ткі вырваліся. І каб змаглі будаваць сваю будучыню свабоднымі.[2]
Тысяча гадоў беларускай дзяржаўнасьці — гэта тысяча гадоў беларускай культуры і тысяча гадоў ваенных змаганьняў. Але сярод гэтых змаганьняў ёсьць адна пэрманэнтная вайна, што не спыняецца ніколі – гэта цывілізацыйная вайна з Расеяй.[3]
